Tijdens elke “uit de oude doos” laat ik een foto zien die al jaren geleden gemaakt is door mij. Sommige heb ik nog nooit laten zien terwijl andere foto’s al hele wat getoond zijn. Alles dat achter de foto zit ga ik je vertellen!
Na de havo wilde ik eigenlijk naar de kunstacademie toe. Tijdens 5 havo ging ik een half jaar lang elke zaterdag naar de zaterdagacademie van de kunstacademie van Breda en Den Bosch. Een intensieve periode maar ook een periode waarin ik met volle teugen genoot. Al die creativiteit om mij heen, al mijn gedachtengangen die ik uit kon en mocht werken en een welkome afwisseling voor het voor mij toen erg saaie leerstof. Achteraf gezien vond ik het helemaal niet erg om nog een zesde dag naar school te gaan, ik keek juist heel de week uit naar die zaterdag terwijl al mijn leeftijdgenoten de hele zaterdag in hun bed lagen of niets zinnigs deden. Ik werkte aan mijn toekomst en dat idee gaf mij vleugels vooral omdat het de toekomst was waar ik toentertijd van droomde.
Maar het liep allemaal anders. Na de zaterdagacademie werd ik niet aangenomen bij de kunstacademie waar ik graag naar toe wilde. Ze vonden mij nog te jong en stuurde mij naar de ABCreatief opleiding in Den Bosch. Een 1 jarige MBO opleiding die als voorbereiding diende voor de kunstacademie. Een prachtig jaar met elke dag een flinke onderdompeling in allerlei creatieve disciplines. Tijdens deze opleiding maakte ik ook voor het eerst het werken in de doka (zwarte kamer) mee. Mijn eerste analoog spiegelreflex camera was zo gekocht en ik fotografeerde erop los en bracht uren door in de doka om de films en de foto’s te ontwikkelen. Prachtig werk vond ik het! Maar ondanks dat ik het geweldig vond worstelde ik ook met persoonlijke problemen. Hierdoor lukte het wederom niet om aangenomen te worden op de kunstacademie.
Ik had eigenlijk niets achter de hand gehouden voor als ik niet aangenomen zou worden. Toen vertelde iemand mij over de docent opleiding Beeldende kunst en Vormgeving waar ik me meteen voor inschreef. Ik moest wel even een zomervakantie wachten voordat ik het toelatingsexamen kon doen. Dit bestond uit het presenteren van een portfolio. Ik weet niet eens meer hoelang dit heeft geduurd. Wel weet ik nog dat ik ontzettend zenuwachtig was omdat ik wist dat als ik niet binnen kon komen bij deze opleiding ik minstens een half jaar moest wachten om aan een andere opleiding te kunnen beginnen. Maar gelukkig ging het goed en werd ik toegelaten. Ik kon zo van de presentatie door het klaslokaal in.
In de 4 jaar opleiding heb ik ups en downs gehad. Een docent die ik in het eerste jaar had vertelde dat het eigenlijk heel vreemd was dat we op de leeftijd die we toen hadden ook een studie moesten doen die over het algemeen je carrière bepaalde. De hersenen nog volop in de groei, je eigen identiteit aan het uitvinden en dan ook nog een opleiding en vaak nog een liefde tussendoor. Na de opleiding begreep ik zijn denkwijze wel. Maar ik had het gehaald!
Ik studeerde af met een beeldproject dat bestond uit een tweetal foto’s. Een heel schooljaar werkte je aan je beeldproject. Je bepaalde zelf je concept en werkte dit uit. Tijdens wekelijkse meetings met je begeleider nam je alles door om te kijken of je nog de goede richting op ging of nog wat sturing nodig had. Ik was altijd vrij snel klaar met deze meeting. Ik ging goed en ik legde mijn proces zorgvuldig vast en ondanks alle experimenten bleef ik bij twee beelden hangen. Ik bleef maar terugkomen bij deze twee foto’s en na het doorhakken van de knoop vond er nog wat fine-tuning plaats. Hoewel de foto’s redelijk in het begin van het schooljaar geschoten waren klopte ze bij het concept.
Uiteindelijk kwamen ze in een formaat van 130 cm breed en 170 cm hoog naast elkaar te hangen op de dag van het examen. Indrukwekkend waren ze en terwijl ik wachtte tot ik aan de beurt was bleven er regelmatig mensen staan om te kijken naar de foto’s. Je kon er ook niet omheen en vele voelde zich gegrepen door de foto’s. Na de presentatie van de foto’s aan het docententeam kreeg ik een staande ovatie van mijn docenten. Een hele onwerkelijke gewaarwording. Ik slaagde dan ook glansrijk!
Al vanaf het eerste jaar in de docentenopleiding wilde ik graag iets doen omtrent het thema depressie. Elke keer als ik het concept naar voren haalde werd het mij afgeraden om hiermee aan de slag te gaan. Maar in het laatste jaar kreeg ik toch het groene licht voor het concept en ik ging ermee aan de slag. De gedachte dat er zoveel mensen zijn die in een depressie verkeerde vond ik schrikbarend met daarnaast mijn eigen ervaring hoe je gevoel maar aan de kant werd gezet door de omgeving en je maar gewoon een hoop leuke dingen moest gaan doen. Ik wilde het taboe rondom depressies aankaarten en toeschouwers juist gaan laten praten erover. Het leven is niet altijd even leuk en gemakkelijk. En daar mag best over gesproken worden! Juist door het stil te houden gaan zoveel mensen nog dieper in een isolement en depressie.