Vandaag is het wereldkanker dag. Ik vind het absurd dat zo’n dag er moet zijn maar het is zo belangrijk voor de bewustwording van de ziekte. Het is namelijk geen fijne ziekte en hij raakt steeds meer mensen. Helaas maakte ook ik kennis met de ziekte toen er kanker bij mijn oma werd geconstateerd in 1993. Ik had maar 1 oma. En zij zou gaan sterven. Op het moment zelf stond ik er niet zo bij stil wat het met mij zou gaan doen. De laatste paar maanden van haar leven woonde ze bij ons in huis. Ik zag een enorme sterke vrouw veranderen naar een klein hoopje mens. Het deed pijn om haar zo te zien en ik hoopte voor haar dat ze snel mocht stoppen met lijden. Op het moment dat ze bijna niet meer bij kennis was, weigerde ik afscheid van haar te nemen. Ze zou toch immers voor altijd bij mij zijn. In de nacht dat ze stierf heb ik uiteindelijk wel afscheid van haar genomen. Hoe stom het ook klinkt: ze kwam naar me toe om te vertellen dat ze nu echt moest gaan en dat het voor mij nu echt tijd was om afscheid te nemen van haar. Ik heb met tegenzin naar mijn oma geluisterd en afscheid van haar genomen. Voordat onze tante de volgende ochtend ons kon vertellen dat oma was overleden stelde ik haar gerust. “ik weet het, ze is gegaan. Ze heeft geen pijn meer.” We gingen pas later op de ochtend weer naar huis. Pas toen oma was opgehaald.
Inmiddels zijn we 22 jaar verder en sta ik er nog regelmatig bij stil. In elke kerk die ik binnenstap brand ik een kaarsje voor haar. Voor die mooie sterke vrouw die mijn oma was en die mij tien jaar lang heel speciaal heeft laten voelen.
Vandaag is het wereldkanker dag en sta ik er bij stil. En vandaag op een extra speciale manier. Ik mocht vandaag de vrijwilligers van het inloophuis Ank in Hoogvliet op de foto zetten. Het inloophuis is een ontmoetingscentrum voor mensen met (ex) kanker en hun naasten. Bijzonder dat ik deze vrijwilligers op deze wijze kan bedanken voor hun inzet en bijzonder dat ik op deze wijze vandaag stil kan staan bij deze dag. Voor mij een dag met een lach en een traan.